نگاهی از کودکی تا فوت اسطوره فوتبالی، جیانلوکا ویالی

به گزارش مجله خبری نگار،برای هر کسی که حرفه فوتبال جیانلوکا ویالی را دنبال کرده و از جدیت مبارزه او برای سلامتی اش آگاه است، بغل کردن روبرتو مانچینی در ورزشگاه ویمبلی پس از قهرمانی در اروپا در سال ۲۰۲۱ یک تصویر پرمعنی است. تابستان ۲۰۲۱ بود و این دو دوست قدیمی به جایی بازگشتند که همرا با سامپدوریا در فینال لیگ اروپا شکست خورده بودند و با شکست انگلیس توانستند به قهرمانی یورو دست یابند تا زخم‌های ایتالیای سال ۹۰ را التیام بخشند. این تصویر از آنجا دردناک‌تر است که ویالی به دلیل تشخیص ابتلا به سرطان پانکراس پیشرفته به شدت بیمار بود.

به او گفته شده بود که سرطانش به طور کامل از بین رفته، اما ویالی خوب می‌دانست که این بیماری مرگبار هر لحظه ممکن است بازگردد و شوربختانه، خیلی زود بازگشت. جیانلوکا ویالی روز جمعه در سن ۵۸ سالگی درگذشت و بدین ترتیب داستان زندگی یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ فوتبال ایتالیا و جهان به پایان رسید. ویالی یک فوتبالیست حرفه‌ای متعهد بود، یک ورزشکار سخت کوش که به اخلاق و مسئولیت پذیری اهمیت زیادی می‌داد. او قوی، یک دونده تمام عیار و یک تمام کننده بی نقص بود.

او ۳۲ سال داشت و تنها اندکی با زبان انگلیسی آشنایی داشت که به لندن آمد، تنها چند روز پس از آن که جام قهرمانی اروپا را در سال ۱۹۹۶ با یوونتوس بالای سر برده بود. این انتقال آزاد بسیار غیرمترقبه بود، اما ویالی تنها با ۱۰۰ بازی برای چلسی به یک جایگاه افسانه‌ای در تاریخ باشگاه دست یافت. او اولین سرمربی-بازیکن تیم چلسی بود و در سال ۱۹۹۶ به چلسی پیوست که اعتبار امروز را نداشت، اما دو مرد ایتالیایی دیگر در آن بازی می‌کردند: روبرتو دی متئو و جیان فرانکو زولا. در آن فصل اول زولا بهترین گلزن تیم شد و تیم چلسی قهرمانی اف اَی کاپ را بدست آورد. این اولین جام چلسی در ۲۵ سال گذشته بود.

فوتبال ایتالیا پس از مرگ «شیر شاه» ش داغدار است، چه غم انگیز است مرگ مردی چنین جوان که بسیاری را شیفته فوتبال کرد. شاید اگر بخواهیم دوران حرفه‌ای ویالی را خلاصه کنیم باید به همان بغل گرم و پراحساس بین ویالی و روبرتو مانچینی برگردیم که بعد از قهرمانی اروپا در سال ۲۰۲۱ صورت گرفت و نشان از عشق و دوستی دو برادر با مادرانی متفاوت بود که بخش زیادی از زندگی شان را در کنار هم زندگی کردند. ویالی همیشه لبخند می‌زد و درد و مالیخولیای سرطان پانکراسش را پنهان می‌کرد.

صحبت‌های ویالی در مورد مبارزه اش با سرطان در سال گذشته معنای بسیاری داشت: «من بازیکن بودم و مردی قوی، اما همزمان شکننده و فکر می‌کنم کسی که خودش را شناخته است. من اینجا هستم با تمام ضعف هایم، ترس هایم و میل به انجام چیزی مهم. من با سرطان نمی‌جنگم، زیرا فکر نمی‌کنم که بتوانم برنده این نبرد باشم. او حریف بسیار قدرتمندتری است. سرطان یک همراه سفر ناخواسته است، اما کاری از دستم بر نمی‌آید. او با من سوار این قطار شده و باید ادامه دهم. با سری پایین سفر کنم و هرگز ناامید نشوم، با این امید که یک روز این مهمان ناخوانده خسته شده و بگذارد برای سال‌های زیادی زندگی آرامی داشته باشم، زیرا هنوز کار‌های زیادی هستند که می‌خواهم انجام دهم».

در طول دوران حرفه ایش، ویالی با برخی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های تمام دوران بازی کرد. از باجو تا دل پیرو، از دزایی تا چیرو فرارا، از میهایلوویچ تا پروتزی، از ویرچود تا کروزو و به هر یک از آن‌ها بخشی کوچک از دنیای شاد و الهام بخشش را داد، از راه سریع و هیجان انگیزش با ورود به قلب آن ها. ویالی شماره ۹ی با ریه‌های یک شماره ۸ و هوش یک شماره ۱۰ بود. ویالی به عنوان فوتبالیست و یک مرد به همه دستاورد‌های ممکن رسید. او همه چیز را با یوونتوس به دست آورد و از تجربه بازی اش در خارج از ایتالیا نیز لذت برد. او در سال ۲۰۰۳ با کاترین وایت کوپر ازدواج کرد و از او صاحب دو دختر زیبا شد. آخرین خواسته او با بیماری و مرگ تراژیکش به دست نیامد. ویالی می‌خواست به فوتبال بازگردد و تیم سامپدوریا را رهبری کند، تیمی که در کنار یوونتوس و چلسی تیم‌های محبوبش بودند.

بیوگرافی و دوران حرفه‌ای جیانلوکا ویالی

او کوچک‌ترین فرزند در میان ۵ فرزند بود، پدرش یک میلیونر خودساخته بود که صاحب یک شرکت ساخت و ساز بود و لوکای جوان در قلعه‌ای در کرمونا در لومباردی بزرگ شد. در سن ۱۶ سالگی، ویالی اولین بازی اش را برای تیم محلی کرموننزه بازی کرد که آن زمان در دسته سوم فوتبال ایتالیا حضور داشت. پسری با خانواده‌ای ثروتمند همیشه سخت تلاش می‌کرد: «هرگز نمی‌خواستم کسی دیدگاه من در زمین فوتبال را به چالش بکشد».

در سال ۱۹۸۴، ویالی به تیم سامپدوریا پیوست و آنجا بود که در کنار ستاره سابق لیورپول، گرام سونس بازی کرد. سونس بعد از خبر مرگ دوست قدیمی اش، با چشمانی گریان گفت که ویالی «شخصی خاص» و «روحی بخشنده» بود. او در ۳۲۷ بازی در طی هشت فصل برای سامپدوریا موفق به زدن ۱۴۱ گل شد و نقش مهمی در کسب یک قهرمانی سری آ، سه جام ایتالیا و جام قهرمانان یوفا برای تیمش داشت. سامپدوریا دومین تیم ویالی پس از کرموننزه بود و پس از ۲۵ گل در ۱۱۳ بازی، در سال ۱۹۸۴ بود که این تیم را به مقصد سامپدوریا ترک کرد. سومین تیم ویالی تیم یوونتوس بود.

ویالی در سال ۱۹۹۲ با مبلغ ۱۲.۵ میلیون پوند از سامپدوریا به یوونتوس پیوست که آن زمان یک رکورد جهانی بود. او در تورین قهرمان یوفا و لیگ اروپا شد، قبل از اینکه به لندن فرا خوانده شود. ویالی در ۱۴۵ بازی برای یوونتوس موفق به زدن ۵۳ گل شد. او در ۴۹ بازی ملی برای تیم ملی ایتالیا موفق به زدن ۱۶ گل شد. ویالی در شرایطی که نوشیدن الکل در میان مربیان در انگلیس شایع بود، به کشیدن سیگار علاقه داشت، حتی روی نیمکت تیم. علیرغم موفقیت در فصل اول حضورش در چلسی، نداشتن وقت بازی رابطه ویالی یا رود گولیت به عنوان سرمربی تیم شکرآب شد.

سپس در شرایطی که چلسی در سال ۱۹۹۸ در رتبه دوم جدول قرار داشت، در اقدامی غیرمنتظره گولیت را اخراج کرده و ویالی را به عنوان سرمربی انتخاب کرد. او تنها ۳۳ سال داشت و هنوز بازی می‌کرد و بدین ترتیب به اولین مربی ایتالیایی در لیگ برتر تبدیل شد و برای قهرمانی در جام یوفا، تیم رئال مادرید را شکست داد. آن سال چلسی در لیگ سوم شد که بهترین جایگاه آن‌ها از سال ۱۹۷۰ بود. در سال ۲۰۰۰، چلسی به رهبری ویالی به قهرمانی اف‌ای کاپ رسید و در لیگ قهرمانان نیز تا مرحله یک چهارم نهایی بالا رفت. بعد از مشکل پیدا کردن با بازیکنان اصلی تیم، چلسی در سپتامبر ۲۰۰۰ ویالی را اخراج کرد. ویالی در مجموع ۸۸ بازی برای چلسی انجام داد و ۴۰ گل به ثمر رساند.

یک سال بعد واتفورد او را سرمربی تیم اصلی کرد؛ و یک سال بعد بود که ویالی با یک طراح دکوراسیون داخلی به نام کاترین وایت-کوپر نامزد کرد. این دو در سال ۲۰۰۳ ازدواج کردند و صاحب دو دختر به نام‌های الیویا و سوفیا شدند. ویالی تنها یک فصل سرمربی واتفورد بود و اخراج شد، اما ویالی در لندن ماند و به عنوان کارشناس برای شبکه اسکای اسپورت ایتالیا به فعالیت ادامه داد. در نوامبر ۲۰۱۸ همه دنیای فوتبال شوکه شد وقتی ویالی فاش کرد که بیش از یک سال است به بیماری سرطان پانکراس مبتلاست. او در ابتدا سعی کرد با پوشیدن لباس‌های زیاد، کاهش وزنش را مخفی کند و هشت ماه شیمی درمانی و شش هفت رادیوتراپی را تجربه کرد.

ویالی در این باره گفته بود: «می دانستم که سخت است به دیگران بگویم، اینکه به خانواده ام بگویم. هرگز دوست ندارید به افرادی که دوستتان دارند آسیب بزنید، والدینم، برادرانم و خواهرم، همسرم کاترین و دختر کوچولوهایمان. حس شرمندگی به شما می‌دهد، انگار که خطای شما بوده است. زیرا پیراهنم یک ژاکت می‌پوشیدم تا دیگران متوجه چیزی نشوند، که هنوز همان ویالی هستم که می‌شناختند». تومور پانکراس او در مارس ۲۰۱۹ بازگشت و به ۹ ماه شیمی درمانی نیاز داشت، وقتی ویالی مو‌های ریش و ابروهایش را از دست داد.

در سال ۲۰۲۰، ویالی فاش کرد که بعد از ۱۷ ماه شیمی درمانی به طور کامل از سرطان پاک شده است، اما در ۱۴ دسامبر سال گذشته، ویالی به خاطر بازگشت سرطان تهاجمی مجبور شد از نقش مدیریت تیم ملی کشورش کناره گیری کند. ویالی روز جمعه در بیمارستانی در لندن درگذشت در حالی که خانواده اش در کنارش بودند.

منبع:روزیاتو